مادر شهید: خاطره ای که برایم هم آموزنده و شیرین و هم تلخ است این است که یک بار این دو برادر با هم دعوای شان شده بود و بگو مگو می کردند،سر بچه ها با هم شوخی می کردندکه تبدیل به دعوا شده ناراحت شدم و با ناراحتی به آن ها گفتم بس است دیگر و بلند شدم یک سیلی به مجتبی زدم و این اولین و آخرین کتکی بود که به بچه هایم زدم تنها فرزندی که از من کتک خورد مجتبی بود و برایم واقعاً تلخ و ناگوار بود . آن لحظه که به شهید سیلی زدم خم شد دستم را بوسید و گفت بچه باید از دست مادر کتک بخورد تا آدم شود .
دوست شهید:من و شهید در تاریخ 21/11/65 ازسپاه مهدی اعزام شدیم .دو هفته آموزش فوری دیدیم برای اعزام به هفت تپه،به ایشان گفتم کجا برویم؟گفتند:هر جا که نیرو بیشترنیاز دارندکه ایشان با تمام جرأت قبول کردندبه کربلای 5بروند بین 4یا 5 اسفندکه به خط بودیم و نیرو کم داشتندما به همراه 12 نفر دیگر انتخاب شدیم.

پدر گرامی شهید : آنقدر معاشرتی بود که وقتی به جبهه می رفت همسایه ها میگفتند مجتبی نیست به خانه شما نمی آییم....
مادر گرامی شهید : درخورشید کلا آقای علیزاده کلاس قرآن داشتند و پسرها را گذاشتم آنجا تا آموزش کلی از قرآن و احکام بدانند